เธอตอบอย่างราบรื่น: แน่นอน!
เขาได้รับคำตอบด้วยเสียงเย็นชา!
ขนาดของคุณกำลังพอดี
เย่ชิงชิงกัดริมฝีปากของเธอแล้วมองดูเขาเป็นเวลานาน แต่ในที่สุดก็ยอมประนีประนอม นั่งบนเก้าอี้อย่างท้อแท้และไม่สามารถลุกขึ้นได้ เขาขมวดคิ้วและพึมพำ: ฉันเบื่อหน่ายมาก ฉันมักจะเจอหนี้ดอกพีชของคุณทุกที่ที่ฉันไป ถ้าฉันรู้สิ่งนี้ ฉันจะ... ฉันจะ... ฉันคงไม่เลือกรีสอร์ท
หัวใจเธอตกตะลึง เธอลืมตาน้ำใสแล้วมองเข้าไปในดวงตาของเขา แล้วพูดว่า อืม เบา ๆ
เย่ชิงซิน ใจเย็น ๆ ใจเย็น ๆ! มันคงจะไม่ดีถ้าคุณเข้าใจผิด!
เขาปฏิเสธเธอโดยตรงโดยไม่ละอาย และยังมีแผนงานเพื่อหยุดเธอจากเหตุผลทั้งหมด และเขายังรู้ชัดเจนว่าเธอเพียงต้องการหลีกเลี่ยงปัญหาบางอย่างที่ต้องเผชิญ
ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงอะไรบางอย่างได้ เธอจึงพูดกับเขาว่า: บางทีฉันอาจจะคิดมากเกินไป คุณแค่ถามฉันว่าฉันชอบงานแต่งงานกลางแจ้งหรือเปล่า แล้วคุณคิดจะขอฉันแต่งงานไหม!
“ที่รัก ถ้าในอนาคตคุณรู้สึกเสียใจ คุณตีฉันดุฉันได้ แต่อย่าร้องไห้อีกต่อไป” เธอรู้ไหมว่าน้ำตาของเธอมีค่าแค่ไหน ทุกหยดที่ไหลลงมา รู้สึกเหมือนใจฉันตกเลือด
เมื่อเห็นใบหน้าที่น่าเศร้าของเธอ ซีจินเฉินก็ถอนหายใจ เดินเข้ามาและนั่งยองๆ ต่อหน้าเธอ บอกฉันสิ ทำไมคุณไม่อยากไปล่ะ
ด้วยความรู้สึกไม่สบายใจนี้ จนกระทั่งซีจินเฉินเก็บข้าวของของเธอและบอกให้เธอออกไป เธอจึงมองเขาอย่างไม่เต็มใจและพูดว่า: ฉันจะไม่ไป คุณและเธอก็เหมือนกันอยู่ดี เอาล่ะ... พี่ชายและน้องสาวใช่ไหม จัดการเองได้หมด!
หลังจากพูดจบเธอก็หันศีรษะและมองออกไปนอกหน้าต่างต่อไป แต่คราวนี้แทนที่จะขมวดคิ้ว เธอกลับจ้องมองด้วยความโกรธ
เย่ชิงซินกระพริบตาขณะที่ถูกเขาจับไว้ จากนั้นจึงยิ้มเล็กน้อย ประโยคนี้จะน่ารำคาญกว่าข้อเสนอได้อย่างไร?
พิธีแต่งงานได้เสร็จสิ้นลงแล้ว และขั้นตอนต่อไปคือการเตรียมการอย่างเป็นระเบียบและรอให้งานแต่งงานมาถึง